Laatst kwam een goede vriend bij mij langs. Hij hoefde mij niet te zeggen dat er iets niet oké was, bij echte vrienden zie je dat meteen. Toch deed hij dat en stak van wal. Zijn verhaal duurde meer dan een half uur. Hij had zich ziekgemeld en was bang dat hij een burn-out had. De precieze inhoud ga ik niet herhalen, die is mij in vertrouwen verteld. Wel sommige opmerkelijke uitspraken. Hij voelde zich erg rottig.
Rottig in de zin van onrustig, bekeken, beoordeeld, veroordeeld, maar ook voelde hij zich een verrader. Hij is leraar en vond dat hij zijn klassen verraadde, ze in de steek liet. In iets mindere mate had hij dit gevoel ook ten opzichte van zijn collega’s.
Een gevoel dat hij zeer emotioneel te kennen gaf; hij is echt geen een watje hoor! Ik geloofde in zijn oprechtheid. Hij voegde er nog met tril-lip aan toe dat hij er tegenop zag om zijn leerlingen en zeker zijn collega’s weer onder ogen te moeten komen. Ook daar maakte hij zich nu al zorgen over. Geen mooie basis om te herstellen van zijn vermeende ziekte.
Werkgevers en collega’s in het algemeen zullen bij dit soort ziekmeldingen graag hun wenkbrauwen fronsen. De ziekte is wollig voor buitenstaanders, maar voor de patiënt ook. Reken daar maar op, je leven is een hel.
Mijn goede vriend moest van zijn werkgever een bezoek brengen aan zijn bedrijfsarts. Daarbij werd meteen de traditionele weg gekozen. Hierna was de snelheid eruit.
De bedrijfsarts, met een overvolle agenda, gaf ruim de tijd voor een vervolgafspraak en welk proactief gedrag mag je verwachten van iemand die zich zo voelt als mijn goede vriend? Het vervolggesprek was van zeer korte duur, de toestemming om een traject te starten waarbij eerst diepgaande onderzoeken zouden plaatsvinden. Deze moesten antwoord geven op het ziektebeeld. Oké, dit soort organisaties hebben geen wachtlijsten meer, je kunt pas over een zestal weken een intake doen.
Het had ook anders gekund;
Stel je voor dat je meteen bij een coach inzetbaarheid terechtkomt. Een coach die een intensieve open en gelijkwaardige communicatie inzet. Doel is zo snel mogelijk de aandacht te schenken aan de persoon en zijn situatie. Zijn situatie in kaart brengen en een traject over zijn inzetbaarheid in gang zetten.
Dit heeft veel voordelen. Meteen gerichte aandacht heeft veel voordelen, ik noem de vijf belangrijkste:
-
Hierdoor gaat hij zich niet meer onnodig rottig voelen.
-
Hierdoor worden onduidelijkheden weggenomen, ook zal het tobben aanzienlijk afnemen en weet mijn vriend dat er ondanks alle shit en ellende iemand hem helpt te zoeken naar het licht aan het einde van zijn donkere tunnel.
-
Er komt meteen structuur in zijn leven (eindelijk, want dat lukt al een hele poos niet).
-
Er komt een traject met soepele en haalbare doelen, er wordt opgebouwd, je wordt uit je dal gehaald.
-
Je verliest geen tijd en weet ook al snel hoe je inzetbaarheid er in de toekomst uitziet.
Het grote voordeel voor alle partijen is dat er meteen een inschatting wordt gemaakt hoe nu verder. Geen wachttijden en een spoediger herstel en inzetbaarheid. Daar heeft niet alleen de werkgever een organisatorisch en financieel voordeel van, maar zeker ook de medewerker.
Deze zal ook liever gezond door het leven gaan en moeiteloos kunnen werken zonder beperkingen. Als dat niet het geval is, zal een andere oorzaak de reden van ziekmelding zijn. Maar ook dat wordt zichtbaar in ons inzetbaarheidsonderzoek. En ook daar zijn oplossingen voor.
Wil je meer weten over inzetbaarheids-gesprekken en mijn aanpak? Vul dan de volgende gegeven in en ik neem snel contact met je op.
RUUD