Vorige week dinsdagavond waren een paar vrienden op bezoek voor een feestelijke Italiaanse maaltijd. Feestelijk? Misschien omdat het de eerste dag sinds tijden mooi weer was? Ik denk het niet, deze happening was al lang geleden afgesproken, dus het mooie weer was meer een gewenste en zeker een zeer aangename bijkomstigheid.
Onze vrienden hebben twee kinderen. De oudste studeert net een jaar en zit op kot diep in de boeken te neuzen. De jongste is zeven jaar. Een gezellige drukke , intensieve, actieve jongen die geen kwaad en angst ziet, een radslag maakt alsof het zijn tweede natuur is. Kortom hij zwiept heel wat met armen en benen door de lucht. Dus ook die avond tijdens en na het feestelijk diner.
Nu zijn de meeste werkzaamheden aan mijn kantoor af, maar een gedachte aan de werkzaamheden die hieraan vooraf gingen zijn volgens mij wel de basis geweest voor de vraag die mijn vriend, de vader van de ‘zwiepende jeugdige’ voor de koffie stelde: ‘ Zeg Ruud heb je nog van die witte pvc buis over?’ Hij hoefde geen verdere uitleg meer te geven. Het was voor mij helemaal duidelijk! Bij de afsluitende koffie of espresso kwamen geen koekjes of bon-bons van pas. Nee, een ijzerzaag, zwarte isolatie-tape en pvc buis. Samen met een schaar en een paar tijdschriften, nodig om de stroken te knippen. Stroken papier die gedraaid worden tot de vermaande pijlen. De spitse uiteindes worden in de mond gestopt en al draaiende voorzien van de klevende eigenschappen van het speeksel in precies de juiste dosering.
De buis wordt op maat gezaagd en aan het uiteinde voorzien van twee korte pijpjes. Deze dienen als zoekers en worden met de zwarte isolatietape vastgezet.
Het schieten, of liever gezegd, het blazen kan beginnen. Zinloze doelen worden verzonnen, op mensen schieten mag niet en richten op de ogen al helemaal niet, want zo’n papieren pijl kan verduveld hard aan komen, al zou je dat niet zeggen.
Zoonlief is na amper vijf minuten volledig overtuigd! Dit wordt een duivels gezellig speeltje, zijn vriendjes moeten ook zo’n buis. Hij vraagt dan ook of ik nog meer buizen voor hem heb, maar dat is helaas niet het geval.
‘Mooi en hartverwarmend te zien hoe een eenvoudige buis zoveel plezier kan brengen en hoe het de fantasie prikkelt en stimuleert.’, denk ik wanneer hij onzichtbaar sluipt naar de Mini van zijn vader, om deze neer te schieten
Opmerkelijk fantastisch hoe een pvc buis papieren pijltjes doelgericht richting vermaak en spel blaast en dit ook al dertig, veertig jaar geleden deed. Opmerkelijker nog: hoe goed wij ons dit herinneren. Ik bedoel, een half woord was voor mij reeds voldoende en ik weet zeker, daarin ben ik geen eenling.
Wat zou het fijn zijn wanneer meer dingen tijdens je werk gekenmerkt zouden worden door de eenvoud van een buisje pvc en een pijltje uit papier. Om dan vervolgens een fantasie te prikkelen waarmee je vol plezier het spel speelt en je taken amusant volbrengt. Daar ben ik steeds naar op zoek, wanneer ik mijn hulp aanbied bij het vinden van een betere procedure van jouw werk. Een eenvoudige en plezierige manier die je helpt jouw taak te volbrengen. Of ik leer het jou en je medewerkers.
Wil je meer weten hoe ik je kan helpen bij een eenvoudigere uitvoering van je werk en daarmee een beduidend efficiënter beleid te bereiken binnen de organisatie: druk dan op de knop!
RUUD
Mooie blog, Ruud! Goed geschreven en een schot in de roos wat mij betreft!
Patrice
goed-georganiseerd.nl
patricia@goed-georganiseerd.nl
Treffend stukje hoor over de PVC-buis. Laten we het vooral simpel, plezierig en doeltreffend houden. Succes
Heinz Zanders
hza@autotaalglas.nl
Dag Ruud, heb met veel plezier je column gelezen. Je schrijft leuk en goed! Met hartelijke groet, Anna Soedira
Anna Soedira
a.soedira@live.nl